Bevallingsverhaal | Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

Naast informatieve artikelen wil ik ook graag persoonlijke items delen zodat jullie mij een beetje leren kennen. Hoewel ons verhaal inmiddels alweer 17 maanden geleden is, is het nog steeds iets wat vers in mijn geheugen zit. Met Princess-leia.nl wilde ik graag meer bekendheid creëren voor vroeggeboorte en dit wil ik hier, op momambition.nl, graag blijven doorvoeren. Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg en vandaag neem ik je mee in ons verhaal

6 weken te vroeg = 34 weken zwanger

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren, het is zaterdag 4 oktober 2014 en samen met manlief ben ik aan het shoppen in het grootste winkelcentrum van Europa, Centro in Düsseldorf. Na ongeveer twee uur te hebben gelopen op slakken tempo kreeg ik ontzettende steken onder in mijn buik. Ach, dat is vast weer bandenpijn dacht ik, want daar had ik de laatste weken toch al last van zei de verloskundige. Even zitten en weg puffen.. Tenminste, dat dacht ik, uiteindelijk kozen we ervoor om lekker naar huis te gaan. De pijn bleef zeurend aanwezig, knap irritant kan ik je vertellen. De laatste weken sliep ik al beneden omdat traplopen al een tijdje niet meer te doen was, het was erg fijn om het bed beneden te hebben zodat je toch nog een beetje aanspraak hebt van je lief. De nacht verliep met veel pijn en slapen was er niet echt bij, maar omdat de verloskundige mij al vaker naar huis had gestuurd met bandenpijn wilde ik niet onnodig bellen.

Bevallingsverhaal | Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

Van zeurende pijn naar keiharde flitsen

Slapen was er niet bij. Naar mate de nacht veranderde in dag werd de pijn steeds heftiger. In de middag dacht ik, hey ik ga ff mee naar de supermarkt, misschien doet de frisse lucht me wel goed! Helaas, in de supermarkt werd ik ineens helemaal raar, de zeurende pijn veranderde in keiharde flitsen en met het zweet op mijn voorhoofd raakte ik in paniek door alle mensen om me heen. Ik liet mijn lief verder zorg dragen voor de boodschappen en strompelde naar de auto. Wat was ik blij dat ik even kon zitten! Uiteindelijk wist ik thuis niet goed wat ik moest doen, bellen of niet bellen? Zouden ze meer afwimpelen met bandenpijn zoals ze altijd hebben gedaan? Ik besloot dus nog even te wachten tot het spreekuur van de volgende dag..

De nacht die daarop volgde was verschrikkelijk, ik deed geen oog dicht en ik kon mezelf niet meer voortbewegen. Ik zie de klok veranderen naar 05:30 uur en nam het besluit om toch maar even contact op te nemen met de verloskundige. Binnen een half uur werd ik onderzocht en kreeg ik de mededeling dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest omdat ik 1cm ontsluiting had. Huh? Nu al? Maar we moeten nog 6 weken! Dat kan toch niet?! Tig vragen gingen er door mijn hoofd en mijn hart zat in mijn keel, gaat het wel goed met onze dochter? Nog geen 5 minuten laten kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik aan een CTG-scan geslingerd, de weeën waren onregelmatig dus er was geen pijl op te trekken. Ik nam een bad, want dat zou moeten helpen tegen de pijn. Niet dus. Een warme douche deed wonderen.

Onder de douche was ik praktisch pijn vrij, maar eenmaal eronder weg kwam het keihard terug. De gynaecoloog kwam aan het einde van de dag met de mededeling dat ik waarschijnlijk ergens aan het einde van de week zou gaan bevallen en spoot vervolgens één of ander middel in mijn been zodat ik in elk geval een beetje nachtrust zou hebben. Daar lig je dan – met manlief naast je op de stretcher – in volledige angst voor wat er ging komen. Hoe moet ik mij voelen? Ze kan nu nog niet komen toch?! Dat is toch gevaarlijk?!

Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

Plassen met bloed, spoedkeizersnedes en ruggeprikken? Nee!

Ik werd wakker rond een uur of 07:00 en voelde dat ik bloed had verloren. De verpleegkundige zei dat dit normaal is, hmm, oké, zij is de specialist dus zij zal het wel weten toch? Toch zat het me niet lekker en ik voelde het bloed vloeien, alsof je ongesteld bent zeg maar. Zullen we een broodje gaan eten in de restauratie? We zaten nog maar net of ik kreeg weer zo’n zweet aanval. Lieverd, wil je me alsjeblieft naar de afdeling brengen? Ik moet douchen want die pijn is niet normaal meer. Ik stond nog geen 5 minuten onder de douche en ineens voelde en hoorde ik iets knappen in mijn lichaam, onder m’n buik. Ik kijk naar beneden en zie ineens een enorme plas bloed liggen.

WTF?! Marcooooooooo, in 2 tellen gaat de deur van de douche open en ik zie zijn hoofd lijkbleek weg trekken.Hij schakelt snel en roept keihard om de zuster, ik heb hem nog nooit zo gezien. Die angst in zijn ogen.. Ik kreeg er kippenvel van. “oh, dat is inderdaad wel veel bloedverlies mevrouw” Serieus mevrouw de verpleegkundige?! Ik maakte geen grap over het bloedverlies ofzo.. Had je maar gekeken en geluisterd dat ik al met kraamverbanden aan de slag was gegaan….

Zonder me te kunnen afdrogen werd ik in een rolstoel geduwd en naar de verloskamer gebracht. In de ochtend had ik nog steeds 1 cm ontsluiting, maar in de verloskamer bleek dit ineens 3 tot 4 cm te zijn. Door het toenemende bloedverlies wilden ze een spoedkeizersnede gaan uitvoeren en werd er besloten dat ik maar een ruggeprik moest. Nee! Dat is juist niet wat ik wil! Kan het niet anders? De gyn loopt de kamer uit om de ruggeprik in orde te maken terwijl ik ondertussen aan het leegbloeden ben. Bij terugkomst bleek mijn ontsluiting ineens op 7 cm te zitten en was het dag dag ruggeprik. Voor mij een ontzettende opluchting want ik ben doodsbenauwd voor de ruggeprik, het gevoel dat je je benen etc. niet meer kunt voelen maakt me benauwd ofzo..

Terwijl ik mezelf allerlei vragen stel in mijn hoofd begint mijn lichaam ineens over te schakelen naar automatische piloot. Mijn lichaam begon samen te trekken en persbewegingen te maken. “Mevrouw u mag nog niet persen, hou het maar tegen!” waarop ik antwoordde : “Hoe dan?!, het gaat automatisch, ik doe het niet zelf hoor!” Er werd even kort gevoeld en toen ze het hoofdje voelde besloot ze mijn vruchtwater te breken en gaf ze me groen licht om te gaan persen.

Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

Een kwartier en 3 persweeën later was ik ineens moeder. Hoe kan dit zo snel zijn gegaan? Een bevalling zou toch uuuuuren duren? Alles ging door in een fractie van een seconde, ik kreeg Leia op mijn buik gelegd, Manlief knipte de navelstreng door terwijl er een foto werd geschoten en weg was iedereen. Manlief en de kinderarts ontfermden zich namelijk direct over Leia en ik moest natuurlijk nog “even” van die placenta af. Nou daar ging ik weer, persen als een malle, maar er kwam niets. Ja golven en klonten met bloed, net als voor en tijdens de bevalling. Opgeteld was dit inmiddels 3,5 liter.

En nog een keer keihard persen, maar in plaats van placenta kwijt te raken, kreeg ik het idee dat ik mezelf verloor. Ik zakte weg, en ook hard. Daar lag ik in de verloskamer, alleen met maar één verpleegkundige die mij maar angstig aankeek.. Wat gebeurt hier in godsnaam?! Terwijl ik om Marco vroeg werd ik met een sneltreinvaar door het ziekenhuis gereden, en binnen een paar minuten lag ik ineens op de operatietafel en werd ik onder narcose gebracht.

Ik werd wakker met het gevoel alsof er een hand bij mij naar binnen was geweest en me had gestompt. Sorry, maar beter kan ik het niet beschrijven. Waar ben ik? Waar is Marco? Waar is Leia? Of heb ik dit allemaal gedroomd? Ik val weer in slaap.. Ik word weer wakker, er hangt een verpleegkundige boven m’n hoofd en schrik me een ongeluk. Nou mevrouwtje, we dachten bijna dat we u kwijt zouden raken, we hebben uw placenta verwijderd en een aantal zakken nieuw bloed gegeven. Ik zal uw man even roepen”.

De blik in Marco’s ogen… Dat vergeet ik nooit weer. De angst, maar ook de opluchting. Wil je me nooit meer zo laten schrikken? Die arme man, heeft zo in de zorgen gezeten om zijn vrouw en kind. Hij lijkt op dat moment ineens een paar jaar ouder.

Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

6 weken te vroeg een baby, 6 weken te vroeg moeder?

Uiteindelijk mocht ik naar Leia en werd ik met mijn bed haar kamertje op de Neonatologie ingereden. Ik ben moeder, spookte er door mijn hoofd. Dat kan toch nog niet?! Ik kijk naar een couveuse met een heel klein meisje erin, om haar heen zie ik allerlei draadjes, slangetjes en hoor ik piepjes.

“Is dit mijn dochter?”

De verpleegkundige is druk met haar verzorgen, dat hoor ik toch te doen? Ik wil graag borstvoeding geven, maar krijg de mededeling dat dit te veel energie zou gaan vragen van mijn – op dat moment – zwakke lichaam. Ik ben moeder en ik faal. Tenminste, dat gevoel had ik toen. Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg, ik heb haar niet langer in mijn buik kunnen houden, zo heerlijk veilig bij mama, ik heb haar geen borstvoeding mogen geven én was met mijn zwakke lichaam niet in staat om haar te kunnen verzorgen.

Op 7 oktober 2014 werd Leia Norah geboren. Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg met een gewicht van 2065 gram en een lengte van 41 cm. Een klein poppetje, die mijn grootste inspiratiebron is geworden. Het is bijzonder om te zien hoe sterk zulke kleine meisjes zijn.

 

 

23 thoughts on “Bevallingsverhaal | Mijn dochter kwam 6 weken te vroeg

  • Wow, wat een heftig verhaal!!
    Lijkt me moeilijk om in zo’n achtbaan terecht te komen waarbij je eigenlijk nergens meer vat op hebt. Wat een schrik dat je probeert duidelijk te maken dat het niet goed gaat en niemand echt lijkt te luisteren. En dat je dan nog zelf wegzakt.. Ben blij dat het uiteindelijk allemaal goed afgelopen is!

  • Heftig zeg! Ik kan me heel goed voorstellen wat een inpact zoiets heeft. Ik vond mijn ‘gewone’ bevallingen al heftig en die hakten er behoorlijk in. Laat staan als je kindje ook nog eens te vroeg geboren word

  • Ik ken je verhaal zo goed!!! Mijn vliezen zijn met 33 weken gebroken en met 34 wekeb kwam ze. Ik kon ook geen borstvoeding geven want mijn dochter had nog geen zuigreflex. Het gevoel van falen is bij moeders met prematuren erg groot. En de enige die het begrijpen zijn andere premature moeders.

  • Inderdaad zeer herkenbaar! Mijn vliezen zijn gebroken met 33w3 en mijn kleine meid is nog dezelfde dag geboren. Borstvoeding hier ook geen succes wegens beperkte zuigreflex, maar kolven gaat goed dus ze krijgt de moedermelk wel binnen. Tegenstrijdige adviezen van pediaters en vroedvrouwen zorgen voor nog meer onzekerheid :(
    Blij te horen dat jouw wondertje het goed doet.

  • Héél herkenbaar, bijna 10 jr geleden, maar als ik dit leest dan voel ik het. Mijn dochter was alleen dysmatuur, bij een controle van bijna 37 wkn moest ik direct blijven. Ze moest stel op sprong gehaald worden.,groeide niet meer, had een groeiachterstand van 6 wkn. Was heel onwerkelijk allemaal. Ze woog 2000 gr met bijna 37 wkn..

  • Ow wat was ze klein, mijn dochter woog op 34 weken 2,280 kg, is dan wel afgevallen tot 2 kg 010.

    Ik sta daar soms niet eens bij stil dat ze prematuur was. Wel dat ze in de couveuse lag, maar de enige reden was eigenlijk om haar temperatuur vast te houden.

    Als ik het woord prematuurtjes hoor dan zie ik die kleine muisjes vechten voor hun leven, trillend door de beademing, die amper 1 kilogram wegen, die maanden op de neo blijven en er heel vaak iets aan over houden.Wij hebben al bij al best geluk gehad vind ik. Mijn nicht is in maart van een tweeling bevallen op 28 weken, ze hebben heel erg angstige periodes meegemaakt. Ze lag ook al 12 weken in het ziekenhuis. De baby’s zijn sedert kort thuis. Ik vind dat echt heftig.
    Nouja als mijne in hun glazen kastje lagen vond ik dat uiteraard verschrikkelijk en had ik de meest uiteenlopende emoties, maar achteraf probeer ik steeds te denken dat ik echt wel nog geluk gehad heb. Misschien wel omdat ik ergere dingen meegemaakt heb zoals mijn vriend die verongelukt is 9 maand geleden, ik was toen 28.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.