De schuldgevoelens van een (werkende) moeder

Door Melanie – Met je kind worden ze geboren: de schuldgevoelens, zoals alleen een moeder die kan hebben.

In den beginne was daar de hydrocephalus. Wat heb ik mezelf suf gepiekerd! Wat heb ik niet goed gedaan tijdens de zwangerschap, waardoor dit heeft kunnen gebeuren? Nu weet ik dat ik des te dankbaarder ben voor hoe goed het met onze zoon gaat, juist doordat het in het begin wat lastiger ging.

Het ritme van een 32-uur werkende moeder

Toen kwam daar het ritme van de 32-uur werkende moeder. Opstaan, kind wakker maken, kind te eten geven, kind naar de gastouder, bidden dat er geen tractor voor je de weg op schiet, om uiteindelijk om half 9 (en geen minuut eerder, wat redelijk frustrerend is) achter m’n bureau te zitten. 

Na de werkdag begint hetzelfde riedeltje weer, maar dan andersom. Gauw in de auto, hopen dat ik zonder vertraging m’n mannetje op kan halen. Naar huis, kind in de box, koken, eten, kind pyjama aan, kind naar bed, huis opruimen, hond uitlaten en voor je het weet lig je weer in bed. Op naar weer zo’n dag.
Wat ben ik dankbaar dat manlief op de vrijdag vrij heeft en dan alles voor zijn rekening neemt.

Ik vind werken echt heel fijn, maar die schuldgevoelens…

Begrijp me niet verkeerd, ik vind werken echt heel fijn en zou een stuk minder leuke moeder zijn als ik hele dagen met zoonlief thuis zou zijn, maar het fijnste moment van mijn dag is het ophalen van mijn kleintje bij de gastouder. En soms vraag ik me wel eens af waar ik mee bezig ben. Doe ik mijn zoon tekort? En als ik dan een keer voor hem kies, tijdens een dagje ziek, doe ik dan mijzelf en mijn werk tekort? Dát zijn de schuldgevoelens van mij, als werkende moeder.

Het gevoel dat je heel hard aan het rennen bent, bijna alle ballen hoog houdt (en je daar zelf ook nog over verbaasd), maar de focus ligt toch op die ene bal die een paar keer stuitert. Het gevoel dat je het nooit allemaal helemaal goed kan doen. Als alles thuis lekker loopt, loopt het op het werk wat minder. En als die beiden op die rit zijn, valt jouw lichaam je weer aan met een moeheid en pijnaanval (fibromyalgie), wat voor mij een blijk is van het feit dat ik even te weinig aan mezelf gedacht heb.

Focus leggen op dingen die wel goed gaan

Maar ik wil niet aan mezelf denken! Als het met mijn gezin goed gaat en het gaat op mijn werk goed, dan moet het met mij ook goed gaan! 

Ik ben er nu wel achter dat ik het nooit voor iedereen goed kan doen en ik ben er ook achter wat mijn prioriteiten zijn. Maar dat gaat nooit, maar dan ook nooit zonder schuldgevoelens voor dat ene wat op dat moment minder prioriteit heeft. 

En voor mij nooit zonder dat gevoel dat je het nooit goed kunt doen. 

Het fijne is, het wordt minder. Ik leer steeds beter de focus te leggen op de dingen die wel goed gaan. Zolang zoonlief goed gevoed en verzorgd in bed ligt, boeit het me niet altijd meer hoeveel speelgoed er nog op de grond ligt. Het wordt vanzelf weer weekend en dan zien we wel weer verder. 

 Ben jij een thuisblijf-ouder of een werkende ouder? Hoe ervaar jij dit?