Ode aan de papa van mijn kind

Door Melanie – Met Vaderdag in het verschiet hierbij mijn ode aan de papa van ons wonder. Jazeker, zelfs na 14 maanden is en blijft hij ons wonder.

Ode aan de papa van mijn kind

Lieve Dion,

Je mag héél trots zijn op hoe je de afgelopen veertien maanden bent gegroeid. Want hoewel ik er negen maanden aan heb mogen wennen, werd het voor jou wel ineens héél echt op 19 april 2015. Ik werd dicht geregen op de operatietafel en ze deden de deur open om mij een blik op onze zoon te gunnen. Ik kon achterom kijken en zag jou in je operatiepak, met dat kleine hummeltje in jouw armen. Mijn eerste herinnering van jou als papa.

Sindsdien ben je nooit anders geweest in de buurt van onze zoon. Papa. De supertrotse papa. De stoeiende papa. Soms nét iets te wild naar mijn mening, maar stiekem moet ik er ook wel om lachen. Zoonlief heeft de grootste lol met en om jou. Je hoeft alleen maar gek naar hem te kijken en hij ligt alweer in een deuk. Hij is er gek op om zo hoog mogelijk gegooid te worden.

Ik vind het fantastisch dat je vanaf het begin jouw speciale ‘papa-dag’ (lelijke term, eigenlijk) hebt. Op vrijdag is de dag waarop jij en zoonlief samen zijn. Thuis hangen, dingen ondernemen met de kleine man en mooi meegenomen is het middagslaapje, waarop je zelf ook even de bank op kan om een filmpje te kijken.

We hebben die grappige, ouderwetse onderverdeling. Als er energie uitgeraasd moet worden is daar papa… Je laat hem schaterlachen tot hij er (bijna) chagrijnig van wordt. Jullie lijken op elkaar. Allebei de clown uithangen. (Vooral op het moment dat je iets gedaan hebt, wat eigenlijk niet helemaal de bedoeling is.) Je kúnt niet boos op jullie worden, want er wordt wel weer een gezicht getrokken (of in jouw geval een opmerking gemaakt), waardoor je in de lach schiet. Frustrerend, maar ook jullie charme.
Als zoonlief moe is of er is ‘s nachts een huilbui, dan is het toch mama die het probleem zo weer heeft opgelost, ondanks dat jij je ook prima redt, hoor!

Lieve Dion, ik heb jouw zorgen gezien in het ziekenhuis, tijdens de zwangerschap en na de geboorte van onze kleine man. Op dat soort momenten waren wij een enorm sterk team, ik heb ons nog nooit zo op één lijn gezien, als tijdens die periode.
Op het moment dat jij het even niet aankon, was ik sterk genoeg om goed te luisteren naar de dokters en te doen wat we moesten doen. Maar toen het mij te kwaad werd, kwam jij ineens met een positieve noot. Ik weet nog dat de kinderarts vertelde dat zoonlief moest worden geopereerd, waarop ik volledig instortte. Daarop zei jij, nadat ik dagenlang heb geprobeerd sterk te zijn omdat jij het lastig had: “Maar schat, je kan het ook op een andere manier bekijken. We weten nu eindelijk wat hij heeft én ze hebben óók nog een oplossing.” Dát waren nou precies de woorden die ik nodig had om weer door te denderen.

Ik weet dat je er niet graag meer over praat, zoals over meerdere moeilijke dingen, maar ik weet zeker dat het ergens goed voor is geweest. Onze zoon is supersterk, dapper en enorm makkelijk, zowel bij ons als bij andere mensen. Maar ook wij zijn met beide benen op de grond gezet. Je remt me af, op de momenten dat ik toch een tikkeltje extra (over)bezorgd ben.

Ik vind je een enorm goede papa en ben enorm trots op de stappen die je de afgelopen veertien maanden als papa en als jezelf, hebt genomen.

Geniet van jouw Vaderdag aanstaande zondag and keep up the good work :).

Liefs,
Mel

---

En jullie, lieve lezers, kijken jullie ook zo anders tegen jullie mannen aan, nu ze papa zijn?