Melanie | De allereerste afwijzing van mijn peuter
Het is gebeurd… Dát moment waar je spreekt over het leven ervóór en over het leven erna… De eerste afwijzing van mijn peuter. En wat was ik beledigd, totaal irrationeel natuurlijk, maar ik was écht beledigd.
Want tot op heden kon ik hem altijd prima rustig krijgen als er iets was. Sterker nog, ik was zijn favoriete persoon om door getroost te worden. Tot vandaag. Want vandaag besloot hij om zó uit z’n dak te gaan als hij nog nooit had gedaan. Het begon als toneelstuk (wilde niet eten), maar doordat wij dat negeerden ging hij compleet op in zijn rol en raakte helemaal overstuur.
Ik wil papaaaa!
Ik heb hem geprobeerd tegen te houden (in een soort houdgreep, om te voorkomen dat hij uit zijn stoel zou vallen), en later geprobeerd te troosten, maar hij worstelde zich uit mijn greep en riep alleen maar: ‘papaaa, papaa’ (heel zielig huilend met een nat gezicht vol van tranen en snot (jammie)). Het gekrijs heeft wel zeker een halfuur aangehouden, maar bij mij rustig worden wou hij niet. Op een gegeven moment heeft papa hem mee de kamer uit genomen en wat denk je? Hij werd rustig. Hij ging weg uit mijn energie en hij werd rustig. Dat is me (en hem dus ook niet) nog niet eerder overkomen en dat voelde écht als een afwijzing. Ik voelde me écht beledigd en ben dus maar even uit zijn ruimte gebleven.
Beneden hoorde ik ondertussen alweer het geklets, gelach en geouwehoer met papa, auw… Zo zie je maar weer, bij mij blijft het hangen en zoonlief (en manlief) is het alláng en breed weer vergeten. En ik, ik zit er mee. Durf bijna niet naar beneden, omdat ik niet wil dat hij opnieuw overstuur raakt. Terwijl ik géén idee heb wat ik verkeerd zou kunnen hebben gedaan.
Irrationele gevoelens
Lekker irrationeel, maar zo voelde het voor mij echt. Ik hoop dat dat komt, omdat het de eerste keer was dat ik de situatie niet met of voor hem kon oplossen. En dat ik dit niet elke keer hoef door te maken. Want ongetwijfeld zal dit vaker gebeuren. Maar ik zou ook graag willen weten waar deze afwijzing nou vandaan kwam. Ik pieker me suf, maar kom er niet achter. Ach, misschien overdenk ik het, of misschien wel zeker. Ik ben nu in ieder geval voorbereid op de volgende keer…
Anneke says:
Ach, ik zou er niet teveel achter zoeken, hoor. Kinderen gaan nu eenmaal door mama-periodes en papa-periodes. Heeft helemaal niks met afwijzing te maken, maar gewoon met de periode in hun leven waar ze op dat moment juist in zitten ;)
Dat je je zorgen maakt, begrijp ik. Toen ik het indertijd voorhad met zoonlief sloeg ik ook effe door. Maar al snel werd duidelijk dat dat helemaal niet nodig was ;)