Help, gezinsuitbreiding! Waar is mijn me-time gebleven?

Gezinsuitbreiding betekende voor ons een nieuwe dynamiek in huis. De vraag die ik mezelf destijds dan ook heb gesteld was: Hoe ga ik mijn tijd nu indelen voor mijn kind, mijn partner, mijn vriendinnen, mijn studie en ja, ook mezelf? Want ik ben er ook nog… Waar en hoe ga ik de juiste balans vinden? En nu we 4,5 jaar verder zijn en ik hierop terugkijk… Klopt het plaatje dan met datgene wat ik voor ogen had?

AAN ALLE (AANSTAANDE) MOEDERS: PLAN JE ME-TIME, YOU NEED IT!

Lieve (aanstaande) moeders. Ik wil jullie met dit artikel op het hart drukken dat tijd voor jezelf nemen, die beruchte me-time, echt belangrijk is. Naast jouw kindje(s), je partner en je sociale kring, besta jij ook. Het is belangrijk dat je dingen voor jezelf blijft doen. Doe je dit niet dan kun je wellicht in een postnatale depressie vallen en dan ben je verder van huis.

Probeer deze me-time momenten dan ook al in je zwangerschap te implementeren met bijvoorbeeld mama yoga. Bekijk daarbij tijdens je zwangerschap je zorgverzekering goed na zodat je voor, tijdens en na je bevalling de hulp kunt krijgen die je nodig hebt. Zo is het handig als een zorgverzekering bij zwangerschap zaken vergoedt als een zwangerschapscursus, fysiotherapie bij bekkeninstabiliteit en wellicht dieet- of sportadvies om na je bevalling weer fit te worden. Bij Zilveren Kruis kan dit laatste ook met de handige app ‘Actify’, een persoonlijke digitale coach met leuke oefeningen wanneer je na je zwangerschap back in shape wilt komen.

Achteraf had ik tijdens mijn zwangerschap ook meer aan mezelf moeten denken, meer rustmomenten en me-time moeten pakken. Ik zal het even uitleggen…

MOEILIJK ZWANGER WORDEN.

Ik ben altijd al een drukbezet dametje geweest. In de tijd dat wij probeerden om zwanger te worden en dit steeds maar mislukte (of uitmondde in een miskraam) was ik zelfs studente, werknemer en stagiair. Ben niet ambitieus hoor, hoe kom je erbij…

Bij de laatste negatieve test was ik het even zat. Ik nam het besluit het eerst even over een andere boeg te gooien en HRM te gaan studeren. De inschrijving was al voltooid, ik was al toegelaten en stond te springen om te starten na het behalen van mijn diploma.

En ja hoor, ineens had ik op een zondagochtend een positieve test in handen. Vol ongeloof zat ik op de wc te staren naar de twee streepjes op mijn test. Ik deed er meteen nog twee achteraan en ook hier verschenen twee duidelijke strepen.

ZWANGER STUDEREN.

Alle plannen die ik had gemaakt moest ik op dat moment weer even omgooien. Ik zag mezelf niet zwanger (en tussentijds bevallend) een hbo-studie doen waarvan ik wist dat het veel tijd zou gaan opslokken. Ik haalde mijn versnelde secretaresse diploma met ontzettend hoge cijfers en bedacht me wat ik moest doen….

Met een inmiddels 20 weken (en goed zichtbare) buik zou geen enkele werkgever mij aannemen. En hoewel zwangerschapsdiscriminatie verboden is, weten jij en ik allebei dat het toch gebeurt. Ik plakte er uiteindelijk nog een versnelde mbo+ studie aan vast. Eenjarig en met een fantastische cijferlijst én een goed doordachte planning, wist ik mijn toenmalige lerares te overtuigen dat ik hoogzwanger kon studeren. Niet wetend dat ik vervolgens zes weken te vroeg zou bevallen en daarnaast mijn geheugen en hersencellen mee zouden bevallen.. Maar hey, ik zal niet te veel klagen, ik heb mijn studie namelijk uiteindelijk wel gehaald en dat met maar twee maanden vertraging!

DIT WORDT MIJN TOEKOMST…

Ik zag het helemaal voor me. Ik zou als part-time office manager aan de slag gaan bij een dynamisch bedrijf. Mezelf blijven ontwikkelen en voldoende tijd inplannen met vriendinnen, maandelijkse date nights houden met mijn man en gezellige play-dates houden met mijn dochter. Lekker samen als gezin op reis gaan en wat van de wereld zien. Zelf zou ik dan regelmatig tijd nemen om lekker een boek te lezen terwijl ik een masker op mijn gezicht zou plakken. De werkelijkheid? Die is totaal anders geweest.

REALITY-CHECK

In de tijd dat ik uit mijn studie kwam werden er alleen maar fulltime secretaresses gevraagd. Solliciteerde ik op een parttime functie voor bijvoorbeeld een niveau lager dan was ik overgekwalificeerd of te ambitieus . Kon ik dus niets mee. Ik ben van de een naar de andere baan gehopt en uiteindelijker zzp’er geworden met dank aan mijn blog.

Maar zoals de meeste van mijn vaste lezers weten is er in het afgelopen jaar veel gebeurd. Mijn man kwam in een burn-out, zelf liep ik niet lekker en we verkochten ons huis in Almelo om vervolgens terug te gaan naar ons thuis. Het geliefde Haren in het Noorden. Daar woonden we eerst een paar maanden bij mijn schoonouders in totdat ons huis klaar was.

Omdat we nu huren, betalen we het driedubbele van wat we in Almelo betaalden. Is het het waard? Absoluut, maar het is wel bikkelen. Mijn man heeft inmiddels een nieuwe baan en ik heb een tijdje te veel van mezelf gevraagd en pluk daar nu de vruchten van. Clusterhoofdpijn, hier ga ik op een later moment nog wel wat dieper op in, maar op Instagram heb ik jullie in elk geval al een klein voorproefje hiervan gegeven.

NOODGEDWONGEN ME-TIME IS BEST WEL MOEILIJK…

Ja je moet me-time plannen. En vervolgens moet je je ook aan die planning houden en je absoluut niet schuldig voelen. Maar daar ga ik meestal de mist in. Ik ben het zorgzame type die anderen altijd boven haarzelf kiest. Met name mijn gezin en dat vind ik eigenlijk geen slechte eigenschap. Het is een zegen en een vloek tegelijk. Ik ben ambitieus en hou van werken, daarentegen vind ik moederen ook fantastisch en wil ik graag alles van mijn dochter meemaken. Op mijn werk voel ik me schuldig en mis ik haar. Ben ik samen met haar dan mis ik het werken en de sociale contacten. Zo dubbel!

Maar nu moet ik noodgedwongen extra rustmomenten inlassen en leren omgaan met deze “verplichte” me-time. Ik probeer te lezen, maar dankzij de medicatie is mijn concentratievermogen en mijn geheugen vergelijkbaar met Dory uit Finding Nemo. Ik weet nog niet precies hoelang die bijwerkingen blijven aanhouden en of dit iets is omdat je lijf moet wennen aan de medicijnen, maar ruk is het wel. Zo gaat het schrijven van dit stuk bijvoorbeeld ook niet van een leien dakje.

Mijn vraag aan jullie: Hoe deel jij je tijd in: voor jouw kind(eren), partner maar ook voor jezelf? Hoe plan je deze tijd in en wat zijn de gevolgen als je dit niet doet?