Biologische vader gevonden | Een jaar later…

Weet je nog, die artikelen waarin ik vertelde dat ik mijn biologische vader had gevonden na 26 jaar? Het leek mij wel een mooi moment om te vertellen hoe het nu gaat, iets meer dan een jaar later…

Mijn biologische vader gevonden, alle delen:

Heb je het verhaal gemist, lees dan even bij voor je verder gaat:

Een jaar later…. een grote teleurstelling

Een grote teleurstelling? Wat zeg je nou?

Ja ik weet dat ik ontzettend enthousiast was, dat was ik ook oprecht. Het is eventjes, maar dan ook echt eventjes heel erg goed gegaan. Ik was ontzettend gelukkig dat ik heb mogen achterhalen waar ik ‘vandaan’ kom, wie dan mijn biologische vader is. Maar uiteindelijk was het wel een grote teleurstelling en hebben we inmiddels ook geen contact meer.

Te veel informatie, te veel druk

Mijn Biologische vader is een lieve man, oprecht, hij is lief en er zit een goed hart in. Maar hij houdt geen rekening met de gevoelens van een ander en hij lijkt een bepaald bord voor zijn kop te hebben wanneer je dit aan hem aangeeft. Alle gevoelens die ik deelde sloeg hij in de wind. Ik vond dat heel erg moeilijk. Ik zat serieus dagelijks in tweestrijd met mijzelf en hoe ik dit moest oplossen. Ik wilde namelijk wel graag contact, maar niet meteen zo overdonderend veel. Ook niet met de dingen die hij met mij deelde. bepaalde dingen die je naar mijn mening niet met je kinderen deelt. Uit bescherming. Omdat je van ze houdt. Dingen die ik nooit en ten immer met mijn dochter zou delen.

Waar dat verder over gaat wil ik liever niet over uitweiden, dat is een stukje privacy die ik graag beschermd houd. Dat hij van zijn hart geen moordkuil maakt is in elk geval wel duidelijk. Dat kan zeker iets positiefs zijn, maar hij heeft mij dingen verteld waar ik enorm van ben geschrokken. Dingen waarvan ik oprecht hoop dat hij het niet met mijn 15 jaar jongere broertje bespreekt. Dit zet je aan het denken. Wil ik dit wel voor mijn dochter? Wil ik dit überhaupt zelf wel?

Help ik heb advies nodig!

Ik heb gepraat, met mijn man, met mijn moeder en ook Tamara, mijn lieve vriendinnetje die in deze periode heel erg goed voor mij heeft klaargestaan. Alle drie gaven mij aan zelf de keuze te maken, een keuze die mij goed zou doen. Maar wat is goed en wat is fout in zo’n situatie? Op het moment zelf gaf het mij ontzettend veel stress, ik kon mij nergens meer goed op focussen en was gewoon mezelf niet meer. Alle nagels die ik had, waren weggevreten. Berichten midden in de nacht, wat, zelfs belletjes. Dit kon niet langer zo. Ik werk, ik heb een kind. Waarom belt iemand in vredesnaam midden in de nacht? Helemaal wanneer er niets aan de hand is?

Maar hoe maak ik hem duidelijk op een lieve manier dat wat hij doet, nu te veel is. De lieve manier werkte niet, herhaaldelijk niet. Ik vind het zo ontzettend jammer, want het had zo leuk kunnen zijn. We hadden een mooie band op kunnen bouwen samen. En in elkaars leven kunnen zijn. We hadden kunnen proberen om de schade van de afgelopen jaar te herstellen. In te halen misschien. Maar hij wilde te snel, te veel. We hebben uiteindelijk te vaak knallende ruzies gehad, heftige ruzies waar ik enorm gefrustreerd en geëmotioneerd van raakte. En dan bereik je op den duur een punt dat het ook een keer klaar is. Dan moet je kiezen voor jezelf en je gezin. Voor de dingen die jou gelukkig maken. Je eigen vaste basis. En hij was daar op dat moment geen factor in.

Alsof ik nooit heb bestaan

Ik heb de deur gesloten, of in elk geval aangegeven dat ik voor nu eerst geen contact wilde, maar dat de deur zou blijven openstaan op een kiertje zodat hij, wanneer hij weer wat meer balans had in zijn leven en ik in mijn leven, we het opnieuw konden proberen.

Inmiddels ben ik verwijderd van Facebook en zelfs geblokkeerd. Ik weet niet. Je eigen kind verwijderen en blokkeren van Facebook. Ik vind het nogal rigoureus. Ik weet niet of ik überhaupt nu nog de behoefte heb om opnieuw verder te gaan. Ik vraag mij steeds meer af hoe oprecht hij is geweest. Want ik heb serieuze vraagtekens bij bepaalde dingen die hij heeft gezegd. Hij gooide zichzelf op den duur erg in een slachtoffer rol. Iets waar ik persoonlijk nogal een afkeer tegen heb. Was dit om aandacht te trekken? Zonder te al te veel uit te weiden is het gewoon een enorme teleurstelling geweest. Ik weet nu waar ik vandaan kom, dat puzzelstukje is in elk geval wel duidelijk geworden, maar ik weet ook dat ik qua karakter absoluut niet wil zijn zoals hij is. Mocht je dit lezen, de deur staat zeker open. Maar wel stap voor stap en niet denderend over ons gezin heen.

Ik heb het 26 jaar zonder hem gedaan, met vallen en opstaan. En ik denk dat zoals het er nu voor staat, ik de volgende 26 jaar ook gewoon zo verder leef gezien de situatie. Zonder mijn biologische vader, maar ik weet in elk geval nu wel wie het is.

 

16 thoughts on “Biologische vader gevonden | Een jaar later…

  • Wat lastig dat je hebt besloten geen contact meer te hebben. Maar als je er zelf zo aan onderdoor gaat is dat wel heel erg logisch. Je vader klinkt als een man die de dingen voor zichzelf niet goed op een rijtje heeft. Jammer. Maar hopelijk komt er nog eens contact wanneer dit wel het geval is :-)

  • Poeh moeilijke beslissing, maar wel dapper. Je hebt tenslotte ook een “eigen” leven met werk en kind… en dat moet wel “gewoon” blijven bestaan. Ik hoop voor je dat er over een paar jaar wat meer rust komt bij je vader en hij misschien zo 1x per kwartaal een kopje koffie komt drinken? Maar als je geblokkeerd wordt van facebook weet ik niet of dat erin zit. Succes met de situatie! En ik vind je echt dapper.

  • Jeetje, wat ontzettend heftig en jammer. Maar ik kan me goed voorstellen dat je voor jezelf en je gezin kiest. Ookal lijkt me dit een ontzettend moeilijk keuze. Knap van je dat je dit hebt kunnen doen! Dikke kus xx

  • Hier hetzelfde schuitje. Vader ging weg toen ik twee was. Hij ging vreemd en een halfjaar later was hij getrouwd met de vrouw waar hij nu nog steeds mee is. Aardige vrouw en aardige vader maar ik zal hem nooit “papa” noemen. Heb hem nog een oaar keer gezien toen ik 16 was. Nu ben ik 27 en heb hem niet meer gezien. We hebben elkaar op Facebook en we feliciteren elkaar en liken zo nu en dan een bericht van elkaar en meer gaat het niet worden. Ik ben ontzettend trots op mijn moeder die voor mij een vader en moeder in 1 was.

  • Wat moeilijk en dapper… ik heb je verhalen vorig jaar gevolgd en met je meegeleefd. Het klinkt heel heftig om ineens een heel aanwezige vader te hebben, die er eerst nooit was. Kan me voorstellen dat je even een pas op de plaats wilt maken. Midden in de nacht bellen is voor mij ook een no go area. Heel veel sterkte, geluk en wijsheid…

    • Wat een ontzettend lief berichtje! Het is idd wel lastig dat hij zo ineens heeeeeeeeel erg aanwezig is. Walsend over je heen. Haast verstikkend te noemen, maar dat voelt zo onvriendelijk om te zeggen. Heel erg bedankt voor je lieve woorden ?

  • Jezus zeg… wat een heavy stuff. Respect, hoor, mens. Ik kan me voorstellen dat het één van de meest zware beslissingen ever in je leven is geweest. Maar uiteindelijk moet je de beslissing nemen die voor jou en jouw gezin de beste is. Die waar jullie je het beste bij voelen.
    Ik hoop dat je dit een plaats mag geven. Dikke knuffel.

  • Heftig Cas.. :( Ik vind het echt heel jammer voor je dat het niet heeft uitgepakt zoals je gehoopt had (en die FB-actie is érg laag… *zacht uitgedrukt*). Al waren wrijvingen te verwachten, zou je wel denken dat hij inderdaad meer rekening met jou en jouw gevoelens zou houden. Ik vind het wel nog steeds moedig dat je gewoon die stap hebt genomen, gewoon puur voor jezelf, om die puzzelstukjes te kunnen laten passen. En even moedig dat je nu hebt aangegeven dat het voor jou en jouw gezin niet werkt op deze manier. Duidt op een sterke dame, partner & moeder! En uhm.. noujah je mag altijd langskomen om te ventileren hoor, wees welkom! <3

  • Ik heb ook vorig jaar de verhalen gevolgd en vond het zo fijn om te lezen dat jullie elkaar gevonden hadden. Jammer dat het zo is gelopen. Hij is de volwassene en hoe enthousiast ook, een gezonde afstand is gepast na zo’n lange tijd. Hoop dat hij dat na verloop van tijd ook gaat inzien. Knap dat je voor je gezin en jezelf koos, want dat zal absoluut niet makkelijk zijn geweest. Sterkte! Liefs

  • Wat jammer dat het uiteindelijk zo’n teleurstelling is geworden, het klonk zo fijn toen je hem net gevonden had!
    Hopelijk draait hij in de toekomst bij en kun je alsnog een band met hem opbouwen.

Laat een reactie achter bij SorayaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.